از زمان های بسیار قدیم، مردم فعالیت های اجتماعی و مبادلات خود را در خیابان ها و میادین جامعه خود برقرار می کردند.
با این حال، در طول زمان استفاده اجتماعی از فضای شهری روندی انحطاطی را طی کرده است.
شهرها بیش از ساختمان ها و مردم تشکیل شده اند. فضاهای باز در محیط های شهری مزایای بسیاری از جمله حفظ محیط طبیعی، ترویج ورزش و تفریح، تامین فضای سبز و حتی امکان مدیریت آب طوفانی را فراهم می کند.
«خیابان که تحت تأثیر ترافیک آلاینده وسایل نقلیه قرار گرفته است به پیاده روها تبدیل شده است، نوارهای باریک پناهگاهی که در آن عابران پیاده، که به جریان تبدیل شده اند، به ضرب چراغ راهنمایی حرکت می کنند. به همین ترتیب، مربع‌ها که به‌عنوان مرحله‌ای از زندگی جمعی متولد شده‌اند، بازتعریف شده‌اند و شرایط هم‌خوانی آنها از بین رفته است.» (خولیو لادیزسکی) 1
اخیراً، دیدگاه جدید و گسترده‌تری از مکان‌های تفریحی در شهرها پدید آمده است، که بر این فرض تمرکز دارد که قانون‌گذاران، متخصصان طراحی شهری و شهروندان آنها را به عنوان دارایی‌هایی برای دستیابی به اهداف بلندپروازانه‌تر در سیاست‌های شهری، مانند فرصت‌های شغلی، در نظر می‌گیرند. توسعه جوانان، بهداشت عمومی و جامعه سازی.
درک این فضاها به عنوان وقفه های ضروری در زندگی روزانه کسانی که در شهرها زندگی می کنند بسیار مهم است. به آنها به‌عنوان واحه‌هایی که سلامت و زیبایی را برای مناظر شهری فراهم می‌کنند، ارزش قائل شوند که بدون آنها زندگی سخت، خشک و حتی گاهی خشن و ناامید می‌شود.
از آنجایی که شهرهای جهان همچنان به رشد خود ادامه می دهند، ارزش گذاری فضاهای شهری تفریحی بسیار مهم است، اما همچنین یک چالش است، به ویژه در کشورهای در حال توسعه که فشار زیادی برای تغییر این مکان ها و استفاده از منابع آن برای برآورده کردن نیازهای پیشرفت وجود دارد. .
شهرسازی حرفه ای نسبتاً جدید است که از دغدغه سلامت و رفاه ساکنان شهرها ناشی شده است که به دنبال پیشگیری و ریشه کنی بیماری ها و بیماری های مرتبط با شرایط ازدحام بیش از حد، نبود سرویس بهداشتی و قرار گرفتن در معرض آلودگی های محیطی در شهرها است. آنها را
شبکه ای از پارک ها و فضاهای باز (که ممکن است شامل مناطق طبیعی حفاظت شده و سایر مناطق سبز باشد) برای ایجاد زیستگاه های سالم برای انسان ها، حیات وحش و گیاهان در این مکان های پرجمعیت ضروری است.
مناظر طبیعی برای حفظ اکوسیستم های منطقه ای، به ویژه در شهرهای در حال رشد، حیاتی هستند.
پارک ها و مناطق تفریحی همچنین به ایجاد شهرهای کارآمد انسانی و انرژی کمک می کنند که به کندی گرمایش جهانی کمک می کنند.
به همان روشی که قبلا توضیح داده شد، جوامع در حال رشد نیاز به ارتقا و گسترش زیرساخت های ساخته شده خود از جاده ها، فاضلاب ها، و تاسیسات دارند. اما آنها همچنین باید زیرساخت سبز خود را ارتقا داده و گسترش دهند (به عنوان سیستم به هم پیوسته فضاهای تفریحی و پارک ها که ارزش ها و عملکردهای اکوسیستم طبیعی را حفظ می کند، هوا و آب پاک را حفظ می کند و طیف گسترده ای از مزایای را برای مردم شهرها در همه زمینه ها فراهم می کند. .)
زیرساخت سبز سیستم پشتیبانی از زندگی طبیعی یک جامعه است و همچنین چارچوب اکولوژیکی مورد نیاز برای پایداری زیست محیطی و اقتصادی شهرها است.
«با عادت به زندگی مدرن شهرها، به نقطه‌ای رسیده‌ایم که می‌توان یک رابینسون کروزوئه مدرن را تصور کرد، مردی که در مکانی طبیعی بزرگ شده و به‌طور تصادفی در کلانشهری میلیون‌ها نفری رها شده است. که سختی آسفالت، روشنایی پنجره های آسمان خراش ها، سرعت حمل و نقل را نمی داند. تنها در این صورت است که می‌توانیم ناامیدی، تنهایی و ترس او را تصور کنیم...» (Ivonne Walls)
پارک ها و فضاهای باز در نقش خود به عنوان زیرساخت سبز یک ضرورت جامعه هستند. با برنامه ریزی و مدیریت پارک های شهری به عنوان بخشی از یک سیستم فضایی به هم پیوسته، شهرها می توانند کنترل سیل را افزایش داده و هزینه های مدیریت آب طوفانی را کاهش دهند.
پارک ها همچنین می توانند از تنوع زیستی محافظت کنند و عملکردهای زیست محیطی ضروری را حفظ کنند و در عین حال به عنوان مکانی برای تفریح و مشارکت مدنی عمل کنند. آنها حتی می توانند به شکل گیری مورفولوژی شهری کمک کنند و مخالفت با توسعه را کاهش دهند، به خصوص زمانی که در ارتباط با سایر فضاهای باز برنامه ریزی شده باشد.
با توجه به اهمیت آنها، چالش این است که این مکان ها را تطبیق داده و فعال کنیم تا به فضاهای عمومی خالی، بی تفاوت و بی هدف تبدیل نشوند که فقط به عنوان مسیرهای گردش خون یا مناطق اقامت یا ترانزیت موقت طراحی شده اند.
ادغام اجتماعی بدون فضای عمومی وجود نخواهد داشت. ساختار جامعه و تولید و بهبود فضای فیزیکی تفریحی دو جنبه جدایی ناپذیر یک موضوع هستند.
این مناطق باید مورد قدردانی قرار گیرند تا بتوانند به یک شبکه زیرساخت سبز تبدیل شوند که توسط مکان هایی طراحی شده، مبله شده و از نظر اقلیمی محافظت می شود با همان ارزش هایی که در معماری برای طراحی فضاهای زندگی استفاده می شود.
در مورد داشتن مناطق تفریحی بیشتر در داخل شهرها برای سکونت و سکونت است که به عنوان مروج ملاقات، تقویت تعامل اجتماعی و عملکرد به عنوان موتور فعالیت های جمعی عمل می کند.
فضاهایی که قادر به ایجاد رضایت، زندگی، سلامت، ایمنی و اشتغال هستند. مناسب برای زندگی اجتماعی و باز تا مردم بتوانند از آنها به طرق مختلف استفاده کنند. مکان هایی با پیشه ایجاد مجاورت و تصادف، ارتباط و همگرایی که در آن می توان روابط اجتماعی را به درستی در میان ساکنان بافت.
منابع
1 خولیو لادیزسکی، «Elementos para una política de recuperación del uso del espacio público como soporte de la vida comunitaria»، Revista TEMAS ، شماره 1، Consejo Profesional de Arquitectura y Urbanismo de la Ciudad Bugentinaos (Airbanismo de la Ciudad Bugentinaos,800).
